woensdag 2 oktober 2019

Waarom de crisis steeds terugkeert!



De laatste maanden horen we telkens weer de kreten van economen en regeringsleiders dat er een economische crisis om de hoek schuilt. Overal ter wereld vertraagt de economische groei, met handelsoorlogen en protectionisme tot gevolg. 

De multinationals en hun politieke poppen in de regeringen geven enkel oplossingen die erop neerkomen dat gewone mensen nogmaals zullen moeten opdraaien voor de kosten van de op handen zijnde crisis. Dit zal ten koste zijn van onze sociale voorzieningen; onderwijs, openbaar vervoer, ziekenhuizen, kinderopvang, klimaatinvesteringen en overheidsdiensten. Dit terwijl de winsten van een kleine minderheid zullen behouden blijven.

Op dit moment bezitten de 42 rijkste mannen op onze planeet evenveel als de 3.6 miljard armsten. Wereldwijd werd 15 triljoen dollar aan zogezegde investeringen geparkeerd in belastingparadijzen. In vergelijking werd er internationaal slechts 20 miljoen verzameld om de branden in het Amazonewoud te stoppen, een peulschil. In België werd in 2016 alleen al 221 miljard naar belastingparadijzen versluisd. Dit bewijst dat de rijkdom die nodig is om iedereen ter wereld te voorzien van een degelijk leven weldegelijk aanwezig is. Het is de steeds groter wordende winsthonger van een kleine elite die dit tegenhoudt. Uitspraken dat investeringen in klimaat en in onze sociale zekerheid; werkloosheidsuitkeringen, pensioenen, kindergeld, ziekenfondsen e.d. onbetaalbaar zijn, krijgen hierdoor een zeer bittere nasmaak en zijn kortweg wraakroepend.

Het is op deze sociale bloedbaden dat extreem-rechtse groepen aan kracht winnen. Zij houden de werkelijke schuldigen van opeenvolgende crisissen buiten schot door de schuld te leggen bij de zwakkeren in deze samenleving en iedereen die voor een betere wereld opkomt. Deze vormen van racisme, discriminatie gepaard met online en fysieke intimidatie nemen steeds meer toe. De recente aanvallen van extreemrechtse jongeren op Pukkelpop zijn daar nogmaals bewijs van.

De recente verkiezingsoverwinning van Vlaams Belang geeft walgelijke elitaire racisten en seksisten meer zelfvertrouwen maar die overwinning komt niet uit het niets. Ze is het gevolg van jaren van besparingen na de crisis van 2008 en de onvrede onder de bevolking over het gebrek aan degelijke, sociale oplossingen voor de terugkerende en steeds groter wordende problemen. De traditionele partijen vinden simpelweg geen oplossingen.

Of het nu 1929, 2008 of 2019 is, de redenen voor de crisis zijn structureel en kunnen enkel structureel opgelost worden. Het kapitalisme als systeem heeft bewezen niet te werken. Een kleine bovenlaag van aandeelhouders en rijke industriëlen verrijkt zich op de miserie van de meerderheid van de bevolking. Jongeren en werkenden kunnen samen van onderuit het verschil maken. Enkel een socialistische economie, weg van de winsthonger van een rijke elite, kan deze crisissen een halt toe roepen.

meeting zaterdag 26 oktober 2019 om 15 uur
CC Belgica - Groene Zaal
Kerkstraat 24 - 9200 Dendermonde

zaterdag 22 juni 2019

Solidariteit met de leerlingen, ouders en personeelsleden van De Appelbloesem!


Tekst van het LSP-pamflet dat uitgedeeld werd op de actie aan de gemeenteraad op 19 juni 2019:

Solidariteit met de leerlingen, ouders en personeelsleden van De Appelbloesem!

Het stadsbestuur van Dendermonde heeft beslist om de gemeentelijke kleuter- en basisschool van Appels te sluiten. Dinsdag 11 juni werden de ouders en het schoolteam hiervan op de hoogte gesteld. Pas twee dagen later werd de schoolraad hier officieel over ingelicht. De reden die het stadsbestuur aanhaalt voor de sluiting zijn enerzijds de problemen met de infrastructuur en anderzijds het teruglopend aantal leerlingen.

Weerwraak?

Het is niet de eerste keer dat de gemeenteschool van Appels met sluiten bedreigd wordt. In 2010 wou CD&V, toen in kartel met N-VA, de school ook al sluiten. Dit stuitte op veel verzet bij coalitiepartner sp.a. Door een wisselmeerderheid met de bijna voltallige oppositie kon de school toch open blijven, zij het onder een andere vorm. Er werd gekozen voor het methodeonderwijs van Freinet. De tegenstanders van toen vormen nu een meerderheid in de gemeenteraad van Dendermonde. Dat zij na vijf maanden besturen al overgaan tot de sluiting van de Appelbloesem neigt dan ook naar weerwraak.

Halve leugens

De door het stadsbestuur aangehaalde redenen tot sluiting, problemen met infrastructuur en het teruglopend aantal leerlingen, houden niet volledig steek. In haar intentieverklaring schrijft de stad dat de site open blijft voor verenigingen en voor allerlei evenementen maar om les te geven voldoet de infrastructuur niet?! Het oudercomité stelt terecht dat de huidige infrastructuur voldoende is om de lessen te laten doorgaan. Dit in afwachting van overheidssubsidies vanuit de Vlaamse regering voor een nieuwbouw. De nieuwe site biedt dan onderdak aan een school en een volwaardig gemeenschapscentrum.

Halve waarheden

Het tweede argument van de stad, een teruglopend aantal leerlingen, klopt niet volledig. Volgend schooljaar is er inderdaad een daling van het aantal leerlingen. Maar dit mag niet verbazen aangezien er al sinds januari van dit jaar vanuit de meerderheid wordt gefluisterd over de sluiting. Het is normaal dat ouders kiezen voor zekerheid en hun kind in een andere school inschrijven. Daarnaast is het oudercomité al jaren vragende partij voor een duidelijk uitgeschreven visie. Ook de vragen en bezorgdheden die de ouders al lang stellen, bleven steeds onbeantwoord. Het dalend leerlingenaantal is niet de oorzaak van het falen van de school maar wel het gevolg van een jarenlang wanbeleid.


Onderwijs is een basisrecht, geen wingebied!

Zoek de schuldige bij het systeem!

Dendermonde is lang niet de enige stad in België waar problemen opduiken op vlak van onderwijs. Iedereen die met onderwijs te maken krijgt op welk niveau ook, ziet de gevolgen van 30 jaar besparingen. Vooral op infrastructuur is fors bespaard. Zoals voormalig minister van onderwijs Luc Van Den Bossche (SP.A) stelde: “Stenen staken niet, dus daarop wordt bespaard”. Het zorgt ervoor dat veel scholen in erbarmelijke staat zijn. Dat heeft gevolgen voor zowel leerlingen als het personeel. Scholen hebben vandaag niet genoeg middelen om hun onderwijstaak tot een goed einde te brengen.

Onderwijshervorming is geen oplossing

Langs Vlaamse kant had je het M-decreet en langs Waalse kant het Pacte d’Excellence (‘Pact om uit te blinken’). Beide beleidsplannen willen “resultaten” en “precieze doelstellingen”, zonder rekening te houden met de menselijke en subjectieve aard van het leren. Of met de realiteit in de klaslokalen. Onze leerlingen en leerkrachten zijn nochtans geen machines.

De veranderde arbeidsvoorwaarden voor het onderwijzend personeel laten zich duidelijk voelen op de werkvloer. Een job in het onderwijs is iets waar velen van dromen. Eens geconfronteerd met de werkelijkheid, laten ze de droom al snel vallen: 20% van de starters stopt in de eerste vijf jaar. Maar ook ervaren rotten worden overstelpt met extra taken zoals socio-emotionele zorg, aanpakken van discriminatie, opsporen of tegengaan van radicalisering, dossiers voor iedere leerling, … Om deze en andere problemen aan te kaarten werd er eerder dit jaar nog gestaakt binnen onderwijs, eind maart langs Vlaamse kant en begin april in Brussel en Wallonië. Kort daarna laaide er een felle discussie op over de kwaliteit van het onderwijs na een slecht rapport voor het Vlaamse onderwijs volgens de PISA-standaarden. Het publieke debat dat daarop volgde werd geframed als een tegenstelling tussen kennis en vaardigheden. Op geen enkel moment ging het over de middelen die nodig zijn om kwaliteitsvol onderwijs te garanderen.

Publieke investeringen zijn nodig!

Er is duidelijk nood aan massale investeringen. Het optrekken van de publieke middelen voor onderwijs tot 7% van het BBP, zoals in de jaren 1980, is een eerste stap. Nu is dit slechts 6,55%. Meer publieke middelen moeten toelaten dat de lonen stijgen, dat meer personeel wordt aangeworven op alle niveaus en dat er een degelijke infrastructuur is. Maar los van welke partijen in de regering zitten, mogen we er niet van uitgaan dat er extra middelen komen. De besparingen zullen verdergaan en de werkdruk zal blijven stijgen.

De stakingen van eerder dit jaar waren al een duidelijk signaal naar de toekomstige regering, maar volstaan niet. Er is een actieplan nodig om de politici onder druk te zetten. Hierover kan best nu al gediscussieerd worden binnen de vakbonden, maar ook op de scholen met alle personeelsleden, leerlingen en ouders. Kwaliteitsvol onderwijs belangt ons allen aan!

Link naar de petitie
Link naar artikel HLN over de actie aan de gemeenteraad

dinsdag 30 april 2019

Tom Van Grieken: de neofascistische koorddanser.

Tom Van Grieken in zijn straatvechtersperiode bij de NSV

Dit artikel moet opgevat worden als bijsluiter bij interviews van het hippe neofascistische duo Tom en Dries.

Tom Van Grieken, de jonge voorzitter van het Vlaams Belang, is net zoals zijn wapenbroeder Dries Van Langenhove de laatste tijd niet meer weg te slaan uit de media.

Interessant in de interviews bij (progressieve?) media is het dubbel gezicht van het neofascisme. Men zou bijna gaan geloven dat het Vlaams Belang een respectabele partij zoals een ander is … Niet dus.

In de antwoorden op vragen van lezers van De Morgen blijkt nogmaals dat Tom Van Grieken een gewiekste neofascist is. Een politieke koorddanser die zijn woorden minutieus afweegt ... voor een in zijn ogen progressief caffè latte publiek terwijl hij in zijn achterhoofd rekening houdt met de eigen achterban.

Géén ranzige praat meer …

Het Vlaams Belang wil zogezegd af van de ranzige Dewinter-retoriek: die is in afwezigheid van camera's en journalisten immers exclusief voor gebruik binnenskamers - al dan niet met het nodige bierverbruik. De vijandige houding van extreemrechts tegenover de media is hierdoor grotendeels te verklaren. 

Neofascisten in hun hoedanigheid van perceptie-acrobaten en fake-news-apostelen kunnen het - in dit stadium - niet echt waarderen dat de gespletenheid tussen de "gematigde” retoriek naar de buitenwereld toe en de interne ranzige praat & praktijk belicht wordt.

Klassieke fascisten behoren historisch tot de professionals van het geweld en de politieke provocatie maar zoals het in politiek betaamt: er is voor alles een tijd en een plaats ... Tot nader order blijft het Vlaams Belang de enige politieke partij met een permanente ordedienst: de "nationalistische actiegroep" Voorpost. Voorpost is de enige ernstige politieke erfgenaam van de verboden privémilitie VMO en steekt de voorliefde voor Runensymboliek, uniformen, kadaverdiscipline én straatgeweld niet echt onder stoelen of banken.


Voorpost in "gala-uniform" tijdens een IJzerbedevaart (1979)
Het "actie-uniform" van Voorpost als ordedienst tijdens bijvoorbeeld de jaarlijkse NSV-betogingen is zwarte/donkere kledij eventueel aangevuld met passende handschoenen en geel hesje. Het gele hesje blijft wel achterwege bij offensieve fysieke actie ...
PVDA en Vlaams Belang: 
één strijd tegen het establishment?

“Ik vind de PVDA te doctrinair, maar ik apprecieer hun basis­militanten wel. Postjes interesseren hen niet, het gaat hen echt om het programma.”

Door opvallend mild te zijn voor de PVDA - terwijl beide politieke stromingen gezworen erfvijanden zijn - versterkt Van Grieken de anti-establishment uitstraling van het Vlaams Belang. In een dubbelinterview met Peter Mertens in Humo (15/04/2019) stelt Van Grieken: “Oppositiepartijen moeten elkaar geen vliegen afvangen. Op sommige punten kunnen we samen tegen het establishment vechten.'' Het is nu eenmaal een feit dat beide partijen op gelijkaardige, terechte frustraties inspelen (met uiteraard volledig andere oplossingen) Hoe je het draait of keert: het Vlaams Belang en de PVDA vissen voor een stuk in dezelfde vijver. Hopelijk laten sommigen zich hierdoor geen zand in de ogen strooien: één Molotov-Ribbentroppact zou moeten volstaan om er lessen uit te trekken.

Van Grieken geeft zelfs een sneer naar de werkgevers maar brengt dit wat later in balans met een veeg uit de pan naar de vakbonden via een omwegje.

“Er bestaat tegenwoordig een trend op rechts, bijvoorbeeld bij N-VA, om te zeggen: als iemand een arbeidsmigrant is, dan is hij welkom. Denk maar aan de IT’ers uit Marokko die men naar hier wil laten overkomen. Dat vind ik kortzichtig beleid. Wie bedient men zo? De werkgevers, die zien hun winsten stijgen. Wie betaalt hiervoor? De samenleving. Daar doe ik niet aan mee.”

“11.11.11 gebruikt zijn donaties om bijvoorbeeld in Latijns-Amerika te investeren in socialistische vakbonden. Daar ben ik absoluut tegen. Ik vind het goed dat er vakbonden worden opgericht voor arbeiders, maar kies dan voor een neutrale organisatie.”


Zo positioneert hij zich als een man die uitstijgt boven de klassen. Dit ligt volledig in de lijn van de solidaristische ideologie die de klassenstrijd afraadt of sterker nog: ontkent.


    december 2014: piket voor het ABVV-hoofdkantoor in Brussel
Aalst 1996 
Het Vlaams Blok was midden jaren ’90 van vorige eeuw er niet vies van om typische socialistische en arbeiderssymbolen zoals Daens, Emile Moyson, Boelwerf Temse én 1 mei te recupereren. Het bleef toen en blijft vandaag nog steeds holle retoriek.

De partij houdt dit jaar zijn 1 mei feest in Ninove, de thuishaven van biernazi D’Haeseleer. Het Vlaams Belang beweert op het facebookevent: "Niet de linkerzijde, maar het Vlaams Belang is vandaag het syndicaat van de gewone Vlaming." Als partij van rabiate vakbondshaters die steeds moord en brand roepen bij stakingen, kan dit alvast tellen.

De overname van enkele ABVV-eisen zoals een minimumpensioen van 1500 euro en wettelijke pensioenleeftijd vanaf 65 jaar in volle verkiezingsstrijd zijn bedoeld om de arbeidersstemmen van het openlijke neoliberale N-VA af te snoepen. Schieten op “de asociale N-VA” is één van de nieuwe favoriete hobby’s van Van Grieken geworden.

Toms tegenargumentatie waarom het VB géén fascistische partij zou zijn, snijdt geen hout: “Vlaams Belang is geen fascistische of racistische partij. Ik heb 18.000 leden en 550.000 kiezers. Ik sluit niet uit dat daar ergens een racist tussen zit, maar dat is bij N-VA en Open Vld net hetzelfde.” 

Fascisme hoeft in de grond niets te maken te hebben met racisme maar racisme is nu éénmaal één van de gemakkelijke manieren om mensen tegen elkaar op te zetten. Zuiver theoretisch gezien kan men een hardcore fascist zijn zonder racisme. Maar hier komen we later in dit artikel op terug bij de definitie van het klassieke fascisme.

Tom en Dries

Wat het percentage aan halve en volledige leugens in het interview van De Morgen is, zullen we wellicht nooit te weten komen. De passage over "Heil Dries" KLINKT in tegenstelling tot de rest toch minder geloofwaardig, ook voor politieke leken. Tom Van Grieken, de voormalige straatvechter van de NSV, kan veel aangewreven worden maar géén naïviteit. Momenteel zijn Dries en Tom 2 handen op 1 buik maar of dit ook zo zal blijven, is een andere zaak. Het jonge en dynamische duo staat symbool voor de heropstanding (na een korte electorale inzinking) van een eigentijds extreemrechts in Vlaanderen. Of de persoonlijke ambities van beiden geen roet in het eten zullen gooien in de toekomst, valt nog af te wachten.

Geen platform voor fascisten

Bij neofascisten en rechtse populisten staan woorden niet zeldzaam haaks op hun daden. Dat is ook de reden waarom consequente antifascisten vasthouden aan "géén platform voor fascisten" aangezien je nooit de waarheid uit die mannen zal krijgen, wat een eerlijk debat bij voorbaat uitsluit.

Uiteraard moet alles vanuit de concrete context bekeken worden en kunnen er zich situaties voordoen dat men het spreekwoordelijke podium deelt met extreemrechts ... om hen te ontmaskeren. Maar dit zou eerder de uitzondering dan de regel moeten zijn aangezien men anders bijdraagt tot de salonfähigkeit en normalisering van extreemrechts die eigenlijk al veel te ver gevorderd is in Vlaanderen. De populistische en polariserende praat van N-VA kopstukken heeft onmiskenbaar bijgedragen tot het normaliseren van het bruine gedachtegoed.

We kunnen begrijpen dat heel wat mensen - zonder de nodige politieke kennis en ervaring - met open ogen in dergelijke praatjes trappen. Bij het – letterlijk - uitsterven van de levendige herinneringen aan de jaren '30 en '40 van vorige eeuw is het dan ook in de eerste plaats aan de politiek geschoolde arbeidersbeweging om het ware gelaat van het fascisme te ontbloten. De georganiseerde arbeidersbeweging dient haar verantwoordelijkheid op te nemen als collectief geheugen maar in de praktijk merken we dat daar toch soms de nodige schroom rond bestaat …


Het ‘historische fascisme’

Het klassieke fascisme is in essentie een massabeweging die erop gericht is de arbeidersbeweging gewapenderhand te breken en als organisatievorm te atomiseren waardoor de werkende klasse herleid wordt tot een vormeloze massa die gemakkelijk onder de knoet kan gehouden worden. Het kan daarvoor beroep doen op de misnoegde en geruïneerde kleinburgerij die tegen de arbeidersbeweging wordt opgezet. Populisme is doorgaans een eerste uitdrukking van een radicalisering bij de kleinburgerij. Als hulptroepen wordt het lompenproletariaat (*) ook in een uniform gehesen om de rangen van de fascistische knokploegen aan te dikken. Dat uniform en de militaristische insteek helpt de op zich weinig gedisciplineerde lompenproletariërs in de hand te houden. Dat is uiteraard zeer relatief aangezien het doel zeer gewelddadige - zeg maar gerust criminele - terreur en intimidatie van de tegenstanders is. We verwijzen hiervoor graag naar een Engelstalig artikel over het proces tegen Gouden Dageraad.

(*) Het lompenproletariaat is een marxistische term voor dat deel van de werkende klasse dat zijn organische band met die klasse verloren is zoals bijvoorbeeld criminelen/straatboefjes, zwervers, gemarginaliseerde werklozen …  Bij het neonazistische Gouden Dageraad in Griekenland is de innige samenwerking tussen misdadigers, agenten en (ex)militairen zeer opvallend. Het kolonelsregime (de militaire dictatuur tussen 1967 en 1974) moet zeker en vast in rekening gebracht worden bij de concrete verschijningsvorm van het hedendaagse neofascisme in Griekenland.

Het fascisme kan echter pas aan de macht komen nadat de arbeidersbeweging een fundamentele nederlaag heeft geleden en de klassieke recepten van de burgerlijke democratie niet meer volstaan om de crisis het hoofd te bieden. Eenmaal aan de macht brokkelt het massakarakter van het fascisme af doordat het officiële repressieapparaat het werk overneemt van de criminele straatbendes die zo typerend zijn voor het fascisme. Het regime evolueert dan geleidelijk in een klassieke politiedictatuur; wat uiteraard geen afbreuk doet aan het repressieve karakter ervan!

Een ‘modern’ extreemrechts vandaag

Vandaag de dag spreken we over 'neofascisme' omdat geen enkele situatie zich op identieke wijze reproduceert in de geschiedenis. De context kan veel gelijkenissen vertonen maar zal nooit exact dezelfde zijn. We wensen er ook op te wijzen dat in de huidige periode er ernstige verschillen bestaan in de concrete verschijningsvorm van het neofascisme - inclusief overgangsvormen. De protofascistische fase of voorstadium, de grens tussen rechts populisme en neofascisme, is niet altijd even duidelijk te trekken.

2016: Anke Vandermeersch, Jan Penris en Frank Creylman vergezelden FDW tijdens zijn werkbezoek aan Griekenland.
Zwart Flupke speecht voor Gouden Dageraad (2016) 
Gouden Dageraad in Griekenland is toch van een ander kaliber dan bijvoorbeeld de Lega in Italië of het Vlaams Belang in Vlaanderen … in dit stadium. De zware sociale crisis in Griekenland veroorzaakt door het dictaat van de Trojka (Europese Commissie, ECB en IMF) maakte het mogelijk voor Gouden Dageraad om zich openlijk als neonazistische militie te organiseren en uiterst brutaal op te treden tegen zogenaamde volksvijanden.

Het moet dan ook niet verbazen dat bepaalde initiatieven van Gouden Dageraad zoals voedselbedelingen aan "echte Grieken" in eerste instantie door de mainstream media geprezen werd in een situatie waar een niet onbelangrijk deel van de bevolking in een continue overlevingswanhoop verkeert. Het Vlaams Belang doet hetzelfde in bijvoorbeeld Denderleeuw zoals getoond in de reportage van Pano: De Dendersteek. 


Het proces tegen Gouden Dageraad wegens o.a. het vormen van een criminele organisatie en een reeks politieke moorden gaat sinds 20 april zijn vijfde (!) jaar in.


Buiten de vormelijke opsmuk door leentjebuur te spelen bij de Amerikaanse Alt-right, de identitaire beweging en verjonging van het politiek personeel blijft het Vlaams Belang een klassieke neofascistische partij. De partij vormt in laatste instantie het embryo voor het meest hysterische en gewelddadige agentschap in dienst van het grootkapitaal.

Eén ding weten we zeker: de antifascistische strijd zal in de nabije toekomst aan belang winnen.

De eerste afspraak is alvast op 9 mei In Leuven voor de anti-NSV betoging.

NO PASARAN!

dinsdag 28 augustus 2018

stemoproep van de linkse socialisten



Sociale strijd en het stemhokje
In tijden van relatieve sociale rust is het stemhokje niet meteen het meest gunstige terrein voor de consequente linkerzijde. Het bruuske einde van het opbouwend actieplan van de vakbonden tegen het afbraakbeleid van de regering eind 2014 blijft tot op vandaag de linkerzijde parten spelen. Het moment om de regering een beslissende slag toe te dienen, werd verspeeld. Sindsdien is veralgemeende sociale strijd op de achtergrond geraakt. Veiligheid, migratie en identiteit worden door neoliberalen centraal gesteld om de aandacht af te leiden van de ongeziene sociale afbraak van hun regeringen. De rechtse tot uiterst rechtse populisten van NV-A en Vlaams Belang spinnen daar garen bij.
Politiek vacuüm links van sp.a en Groen
Ondanks het gezeur over “oubollige vakbonden uit de vorige eeuw” bewees het actieplan van 2014 dat de rechterzijde wel degelijk in de verdediging gedrukt kan worden. De voorwaarde daartoe is dat de georganiseerde arbeidersbeweging in haar geheel én doordacht in beweging komt en voorts dat er een politiek alternatief bestaat. Ook daar wringt het schoentje. Al 40 jaar werkt de klassieke sociaaldemocratie mee aan de neoliberale afbraakpolitiek van besparingen en privatiseringen. Na de val van de muur werd alles wat naar socialisme rook, er uitgespuwd. Weinigen geloven nog dat zij ooit opnieuw in staat zal zijn een linkse politiek te voeren. De Groenen hebben tijdens hun machtsdeelnames evenmin kunnen overtuigen dat zij het fundamenteel anders zouden doen. Er ontstond een gigantisch vacuüm ter linkerzijde. 
In Spanje wordt dat vacuüm opgevuld door Podemos en in Frankrijk door La France Insoumise. Zowat overal in Europa zijn nieuwe linkse partijen of formaties in opmars. In de VS volstond het dat Bernie Sanders teruggreep naar een flauw afkooksel van de sociaaldemocratie zoals we die kenden tot eind jaren ’70, om het politieke tij te keren. In Groot-Brittannië deed Corbyn iets gelijkaardigs. Maar in elk van die gevallen kwam de grote doorbraak er pas in een conjunctuur van opgaande sociale strijd. Daardoor werd de aandacht van bredere groepen in de maatschappij getrokken naar concrete, reële sociale problemen en de echte verantwoordelijken, de bazen en hun politieke knechten, weg van de massamedia. Bij die massamedia worden we overspoeld door verhalen over onveiligheid, migratiegolven en identiteit. Als onze vakbondsleiders oprecht een links politiek alternatief willen, dan zal dat er niet komen door rustig af te wachten, maar door nog deze zomer de strijd tegen het ‘zomerakkoord’ ernstig te organiseren. 
In België - zowel in Wallonië, Brussel als in Vlaanderen - zien we niet meteen oude volkstribunen als Sanders of Corbyn opstaan. We zouden niet weten wie. De beste kans om op electoraal vlak de balans opnieuw naar links te buigen, lijkt de PVDA die er sinds haar vernieuwing gedeeltelijk in slaagt het politieke vacuüm ter linkerzijde op te vullen. In de steden waar de PVDA de afgelopen jaren erin slaagde een zekere werking aan de dag te leggen, zullen zij in oktober hoogstwaarschijnlijk met de verkiezingen doorbreken. Dat kan linkse voorstellen als sociale woningbouw om de huurprijzen te drukken, betaalbare publieke crèches, een openbaar plan van infrastructuurwerken en de creatie van degelijke jobs op de agenda plaatsen. Het kan ook helpen om socialisme en solidariteit als alternatief op kapitalisme en winstbejag breder ingang te doen vinden. Het kan wat rest van links in sp.a en Groen een argument opleveren om ook daar voor linksere standpunten op te komen. Dat is de reden waarom LSP zowel in de gemeenteraadsverkiezingen van 2018, als in de verkiezingen van volgend jaar, in het algemeen zal oproepen om PVDA te stemmen. We hopen en zullen er op toezien dat de PVDA begrijpt dat wat gerommel in de marge niet volstaat, maar een fundamentele omslag vereist is.
An der schönen braunen Dender’
We moeten echter vaststellen dat een doorbraak van de PVDA in Aalst nog niet voor morgen is. De linkerzijde die zich (in meer of mindere mate) beroept op de socialistische tradities zit er al enkele jaren in het verdomhoekje. Aalst bevindt zich “an der schönen braunen Dender” (titel artikel Duits webmagazine in 2013) waar electoraal gezien de combinatie van N-VA en Vlaams Belang hoge toppen scheert, de hoogste in Vlaanderen. Het was in onze regio dat het Vlaams Belang, ondanks de neerwaartse trend elders, het best standhield.
Is dit een reden tot pessimisme? Neen. Kan dit alleen gekeerd worden in het stemhokje? Neen. Zolang politiek hoofdzakelijk een zaak blijft van een politieke elite zal de -extreme- rechterzijde in een comfortabele positie zitten om de politieke toon aan te geven. Extreemrechts en populisten richten zich op de -soms terechte- frustraties en het ongenoegen onder de minder bewuste of strijdbare lagen van de bevolking. Uit de zéér magere opkomst voor de uitgesproken extreemrechtse “witte mars tegencriminaliteit” in Aalst bleek dit nog maar eens. Indien dit niet tegengegaan wordt door een massale, actieve mobilisatie door de linkerzijde lijkt "the sky is the limit" voor allerhande would-be keizers, burgemeesters en populisten van allerlei allooi. De actieve, consequent-linkse krachten zullen in Aalst -en erbuiten- geduldig en van beneden af opgebouwd moeten worden. Toverformules of korte binnenwegjes bestaan hiervoor niet, net zomin als vooropgestelde schema's die je zomaar kan kopiëren zonder rekening te houden met de concrete context.
Linkse eenheid: theorie en praktijk
LSP stelde de vraag aan de nationale leiding van de PVDA of we hun lijsten mochten versterken met kandidaten - en dus extra campagneteams- om het resultaat voor een consequent linkse stem te maximaliseren. Het antwoord, dat 11 maanden later volgde, was negatief. Volgens ons is dit een gemiste kans om een brede dynamiek te creëren die ver buiten de onmiddellijke omgeving van PVDA, LSP en andere consequent-linkse organisaties en individuen reikt. Anderzijds bestaat er in Aalst een traditie van samenwerking in concrete actie. Denk maar aan de NOIG Verontruste Aalstenaars (2012-2014) en bijvoorbeeld de ludieke protestactie in juni tegen het bezoek van Theo Trump Francken aan onze stad.
De strijd tegen extreemrechts: 
het stokpaardje van de linkse socialisten
De linkse socialisten hechten veel belang aan consequent-linkse eenheid in de strijd tegen extreemrechts en rechts populisme. Het behoort immers tot onze kerntaken sinds de oprichting van de antiracistische campagne Blokbuster in de zomer van 1991. Aangezien de jonge pioniers van toen nu vakbondsmandaten bekleden, kreeg dit ondertussen een vervolg met ‘Syndicalisten TEGEN Fascisme.’

REGIO DENDER
Op enkele uitzonderingen na zal de LSP niet deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Daarom roepen we op om, waar mogelijk, voor de PVDA te stemmen. Gezien de concrete situatie in Aalst doen we géén eenzijdige oproep voor de PVDA maar doen we een uitgespreide oproep in het belang van toekomstige consequent-linkse eenheid in actie in onze stad en regio.

De linkse socialisten roepen op om in AALST te stemmen voor:
1. Ofwel de lijst van de PVDA getrokken door nieuwkomer Alexander van Ransbeeck



2. Ofwel (onafhankelijke) kritische kandidaten op de open lijst van sp.a of Groen die hun sporen verdiend hebben in de georganiseerde arbeidersbeweging of samengewerkt hebben/samenwerken met de linkse socialisten zoals bijvoorbeeld in het Comité Andere Politiek, NOIG Verontruste Aalstenaars en andere eenheidsinitiatieven.
kandidaten in Aalst op sp.a:


Huguette Van Medegael (2): verpleegkundige, voormalig vakbondsafgevaardigde ACOD-ABVV ASZ
Michael Bal (5): voorzitter van de heropgerichte JS
Kerim Helaut (6): lid ACOD-onderwijs, afdelingshoofd IT en communicatie Scholengroep Dender (foto volgt binnenkort)
Evelien Roelandt (8): zorgkundige en vakbondsafgevaardigde ACOD-ABVV rusthuis Mijlbeke
Paul Van Lierde (16): vakbondsafgevaardigde ABVV VPK
Chis Ascoop (17): vakbondsafgevaardigde ABVV VPK
Hugo De Bodt (25): zelfstandige in de horeca
Franky Van Boven (30): vakbondsafgevaardigde ACOD TBM
Christine Van Mieghem (32): verpleegkundige, vakbondsafgevaardigde BBTK-ABVV ziekenhuissector

kandidaten in Aalst op Groen:
Jan Van Derschueren (23) : ambtenaar Vlaams Milieu Maatschappij
Dirk Verfaillie (33) : verpleegkundige Woonzorgcentrum en voormalig straathoekwerker

PS: Men mag voor meerdere kandidaten stemmen op dezelfde lijst

In ERPE-MERE roepen we nét zoals 6 jaar geleden op voor Anja Vanrobaeys (lijsttrekker van sp.a-groen) en zoon Robben Ghijselen (JS Aalst) Anja staat ook op de sp.a-lijst voor de provincie.



In HERZELE roepen we op om te stemmen voor de lijst LEEF! met op kop dweize en ambetante mensj  Filip De Bodt 



In DENDERMONDE roepen we op om te stemmen voor de onafhankelijke kandidaat op de sp.a-groen lijst Kris Vander Stappen, uitbater Irish Pub.

maandag 25 juni 2018

Zeer magere opkomst voor extreemrechtse “mars tegen criminaliteit” in Aalst


Op zondagnamiddag 24 juni zou er een grootse witte mars tegen criminaliteit doorgaan in Aalst. Het werd uiteindelijk niets meer dan een stilstaande fotoshoot met een handvol mensen met leeuwenvlaggen en een amateuristische spandoek met de slogan van het Vlaams Belang voor de gemeenteraadsverkiezingen. 

Het initiatief ging uit van de facebookgroep Witte Mars voor een veilige buurt voor ons en onze kinderen die na de actie omgedoopt werd in Criminaliteit in ONS Oilsjt. De nieuwe banner van de facebookgroep op 25/06 leest in het beste Oilsjters: “No crime – next exit.” Ondanks het feit dat de facebookgroep 700 leden telt, was de opkomst vrij pover. Gelukkig voor de actievoerders zorgden de opgetrommelde politiediensten voor wat volk op het stationsplein …

Het is overduidelijk dat dit initiatief extreemrechts en racistisch getint is met de “verdoken” steun van het Vlaams Belang dat het echter wou doen overkomen als een “spontaan volksprotest.” Er werden o.a. enkele voormalige leden van de beruchte en bij wet verboden privémilitie VMO opgemerkt. Mocht de Limburgse DJ Regi er bij geweest zijn, zou hij kunnen roepen hebben: “Waar zijn die hand … schoentjes?”(extreemrechts op de foto boven) Handschoenen, onafhankelijk van de weersomstandigheden, zijn het favoriete attribuut van de militanten van Voorpost die in de praktijk “de actievlam” overgenomen hebben van de VMO. De bemoedigende woorden vooraf op facebook van de eeuwige actieleider van Voorpost, Luc Vermeulen, maakten weinig verschil voor de mobilisatie: "Met respect voor de moed van de initiatiefneemster. Nu is het onze plicht om die ten volle te steunen." 

De magere opkomst is niet verwonderlijk: extreemrechts richt zich op de (terechte) frustraties en ongenoegen van de meest passieve en inerte lagen van de bevolking. Uiteraard wijst men liever naar gemakkelijke zondebokken, die er anders uitzien of een andere taal spreken, dan naar de sociale problemen die de voedingsbodem vormen voor heel wat reële spanningen in onze samenleving. 

De criminaliteit, agressie en onveiligheid exclusief toeschrijven aan de nieuwkomers in Aalst en de zogenaamde “verbrusseling” is echter meer dan één brug te ver. Het onveiligheidsgevoel is per definitie subjectief. Wie Aalst een beetje kent, weet dat niet alle  “allochtone Aalstenaars” ideale schoonzonen of brave koorknapen zijn … maar dit geldt eveneens voor de "autochtone Aalstenaars". Soms wordt hier vergoelijkend naar verwezen als “schaa jonges.” Dit neemt echter niet weg dat er inderdaad reële problemen zijn. Het gebrek aan sociale cohesie en controle door de toenemende individualisering van de maatschappij, de concentratie van de miserie in bepaalde wijken en verdere verarming van de bevolking door de sociale afbraakpolitiek, gaat men niet oplossen door op elke hoek van de straat agenten te plaatsen. Meer blauw op straat maakt dat concrete criminaliteit zich verplaatst in zowel tijd als ruimte maar lost het probleem fundamenteel niet op.

Enkel belangrijke overwinningen en vooruitgang in de sociale strijd waar blank en zwart samen het gevecht aangaan, kunnen een dam opwerpen tegen de toenemende spanningen in onze kapitalistische maatschappij waar onder impuls van bepaalde politieke partijen groepen mensen systematisch tegen elkaar uitgespeeld worden. Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons!


facebookmeme voor de actie, inclusief schrijffout
slogan voor de gemeenteraadsverkiezingen 2018

maandag 11 juni 2018

Aalst: waar nieuw en oud extreemrechts elkaar ontmoet … in de N-VA.


Tekst van het pamflet uitgedeeld op de ludieke actie van 9 juni in Aalst.

Gelukkige dagen voor Karim Van Overmeire

Een droom gaat in vervulling voor één van de coauteurs van het beruchte 70-puntenplan van het Vlaams Blok en voormalig praeses van de Gentse NSV. Karim Van Overmeire is uiteindelijk (via een omweg én tijdelijk) burgemeester van Aalst! (*) ‘Plaatsvervangend burgemeester’ bekt toch beter dan ‘tweede schepen’, niet? En tegelijkertijd lijkt de ideologische opvolging ook verzekerd door een nieuwe jonge generatie.

(* Sinds donderdag 7 juni heeft Christoph D'Haese zijn taken als burgemeester opnieuw opgenomen, zij het voor een paar uurtjes per dag)

Zoek Wally … euh: Stijn!

Student uit Herdersem Stijn Everaert en nummer 22 op de lijst voor de gemeenteraad is het jongste bestuurslid van N-VA Groot Aalst.  Als je zijn voorstelling op de officiële webstek van N-VA Aalst bekijkt, lijkt er geen vuiltje aan de lucht … maar zoals doorgaans bij de N-VA: schijn bedriegt.

Op diezelfde website wordt hij voorgesteld als “idealist en ideoloog.” Een mooi eufemisme voor wat er straks gaat volgen … Verder schrijft men: “Stijn is actief in Jong N-VA Kanton Aalst, waar hij de functie van secretaris waarneemt. In de Afdelingsraad vertegenwoordigt hij onze afdeling samen met jongerenvoorzitter Lauri De Wever.”

“Jong N-VA is een vereniging met vele leden en dus verschillende overtuigingen. Dat vindt Stijn een troef, hoe meer jongeren zich een mening vormen over politiek thema’s, hoe beter. Daarnaast is hij actief in de Vlaamse Volksbeweging en lid van het Davidsfonds.” Zéér vreemde uitspraak voor iemand die lid is van organisaties die zich vooral bezig houden met het lastig vallen van andersdenkenden … Maar daar komen we meteen op terug. Wie verwacht dat er vervolgens nog  een paar organisaties opgesomd worden, komt van een kale kermis terug. Onze beste Stijn vergeet te vermelden … de klassieke neofascistische NSV (zie foto onder) én de nieuwrechtse, identitaire ‘Schild & Vrienden.’

NSV niet langer exclusieve kweekbodem voor Vlaams Belang

De traditionele straatvechters van de Nationalistische Studenten Vereniging (NSV) behoeven voor de oudere jongeren onder ons geen voorstelling maar blijkbaar is daar sinds de steile opmars van de N-VA toch wat veranderd als officieuze kweekbodem voor het Vlaams Belang. Sinds het overdonderend politiek en electoraal succes van de N-VA heeft elitair extreemrechts een comfortabel warm nestje gevonden in de schoot van de grootste regeringspartij. Het doet ons denken aan de oude Volksunie vóór de extreemrechtse afscheuring(en) eind jaren ’70. Het Vlaams Belang moet het tegenwoordig stellen met “de overschot”: folklorefascisten en derderangsfiguren in allerhande kleuren en gradaties. Echter, ambitieuze extreemrechtse studenten van NSV, KVHV, Schild & Vrienden … weten dat de N-VA the place to be is om carrière te maken én invloed uit te oefenen.

Schild & Vrienden

Schild en Vrienden (S&V) ontstond “spontaan” onder leiding van de ambitieuze en would-be SS führer Dries Van Langenhove als ordedienst voor het rondreizend propagandacircus van Theo Trump Francken. Ondertussen laten ze zich regelmatig opmerken op sociale media volgens de regels van de kunst van “Génération Identitaire“ en de Amerikaanse Alt-right. In de reële wereld beperken deze hippe fils-à-papa fascisten zich doorgaans tot kleine acties. Tot nog toe was hun grootste mobilisatie een 50tal personen tijdens de laatste NSV-betoging in Gent in maart 2018. Vóór die betoging lieten ze een aparte groepsfoto nemen om aan te tonen dat zij the new kids on the block zijn.

Niet enkel "puberaal facebookgedoe" ...

Eén van de voorkeursactiviteiten van extreemrechts, intimidatie van andersdenkenden, beperkt zich echter niet tot het klassieke trollen op sociale media. In Gent ging S&V al dan niet onder leiding van ambitieuze Dries al een paar keer tot fysieke actie over: het aftrekken en vernielen van spandoeken tijdens een vluchtelingenactie van NGO’s aan het Gravensteen, diefstal en “mediageniek verbranden” van de grote rode vlag van het ABVV-gebouw op de Vrijdagsmarkt én het fysiek intimideren van studentenactivisten. Als ze zich op een stakingspiket vertonen, is het doorgaans om “goedlachs te provoceren” of om met vakbondsmateriaal aan de haal te gaan.

Schild & Vrienden in Aalst

Ondanks het feit dat Stijn, de Aalsterse undercover S&V’er, zich graag laat fotograferen in grote groepen, is hij nergens te bespeuren als er actie gevoerd wordt door een klein groepje Schild & Vrienden … in Aalst. In Aalst komt hij enkel in the picture als jonge N-VA’er. Bij de zwartepietenactie van Schild & Vrienden op de Aalsterse Grote Markt vorig jaar was hij nergens te bespeuren. Aalstenaar Yoni De Smet moest het dan stellen met versterking van (NSV) commilitones van buiten Aalst: één uit Gent en één uit Sint-Niklaas.

Waarom dit verhaal? Mensen met een beetje ervaring in de antifascistische beweging weten dat neten luizen kunnen worden. Dat Schild & Vrienden steeds de grens opzoekt hoe ver ze kunnen gaan, is ook niet meteen geruststellend. En last but not least: er zit geld achter. Zo worden zij o.a. gesponsord door de Marnixring.

“Marnixring Internationale Serviceclub vzw bestaat op dit ogenblik uit een zestigtal ‘ringen’ en telt meer dan 1300 leden in Vlaanderen, Nederland, Frans-Vlaanderen en Zuid-Afrika.” (website Marnixring) Bij de opsomming van die landen hoeven we er geen tekeningetje bij te maken van waar de wind waait. Extreemrechts ingebed in een “salonfähige” regeringspartij is veel gevaarlijker voor de linkerzijde dan de gebruikelijke clubjes van marginale biernazi’s.

Zoals de NOIG Verontruste Aalstenaars (NOIG VA) destijds zeiden: “We houden jullie in het oog!”